In een vorige blog vertelde ik wat meer over de geschiedenis en de aanloop naar het moment dat ik erkende een burn-out te hebben.

Deze post gaat verder vanaf die dag.

Na een lang weekend rust genomen te hebben ben ik ‘s maandags weer naar mijn werk gegaan. Met mijn werkgever gesproken over wat er aan de hand was, hoe het nu met me ging en gesproken over hoe ik het nu verder wilde doen.

Daar had ik voor mezelf al een beeld over, ik wilde 1 dag in de week minder gaan werken, de woensdag, zodat ik die dag kon uitrusten en de spanning doorbreken.
Dus ik ging voor 1 dag in de week in de ziektewet, met de verwachting begeleiding te krijgen voor een snel herstel.

De eerste prioriteit op het werk was het verminderen van de verschillende werkzaamheden.
In de loop der jaren had ik werk van verschillende functies naar me toe getrokken, en dat was teveel geworden. Een aantal projecten werden gelijk overgeheveld naar andere collega’s. Projectbegeleiding werd overgenomen, en er werd een vacature uitgezet voor een systeembeheerder. Toen die werd aangenomen waren mijn werkzaamheden beperkt tot waar ik ook ooit voor aangenomen was, webprogrammeur.

Dit in een rustige ruimte, voor 4 dagen per week, zonder druk van deadlines zorgde ervoor dat dit best goed ging. Ik was nog wel moe, maar ik had de verwachting dat dit wel beter ging worden.

Intussen was ik ook een keer op bezoek geweest bij de bedrijfsarts. Met hem besproken wat er aan de hand was, en ook een aantal medische onderzoeken gedaan om zeker te zijn er daar niets mis was.

We hebben samen een plan van herstel opgestart, waarin de eerste stap een traject bij een bedrijfs maatschappelijk werkster (BMW) opstarten.

In de 2 maanden die inmiddels voorbij waren gegaan merkte ik dat ik het alleemaal erg moeilijk vond. Ik kon lang niet meer zoveel als ik vroeger kon, alles voelde snel veel te veel. Ik had last van paniekaanvallen (alleen wist ik toen nog niet wat dat waren), erg bang om weer hyperventilatieaanvallen te krijgen.

Het gevoel van onbetrouwbaar zijn, continue kunnen uitvallen, je afspraken niet na kunnen komen, heel moe zijn. Dat maakte mij erg onzeker, en gaf me het gevoel niet meer mee te tellen in de maatschappij.

En natuurlijk de onzekerheid hoe lang dit allemaal zo zou blijven, zou het uberhaupt wel goedkomen? Waarom merkte ik nog helemaal geen vooruitgang ondanks de vele veranderingen.

Deze vragen en gevoelens kwamen natuurlijk ook ter sprake gedurende het traject met de BMW.

Zij legde me uit dat je deze klachten niet zomaar hebt gekregen, en dat ze dus ook niet zomaar weg zijn. Daar is tijd en rust voor nodig. En het niet meer zoveel kunnen is ook logisch, je bent jarenlang over je grenzen heen gegaan, steeds meer dan 100% gegeven.

Klinkt allemaal heel logisch als je het nu zo leest, en een jaar later zou het kwartje ook wel vallen, maar op dat moment voelde ik me nutteloos, continue mezelf moeten afremmen, voor me gevoel in slow-motion werken maar maar niet uitgeput te raken.

Naast rust is ook de structuur van je leven veranderen een onderdeel van het herstel. Zowel de structuur van je werk als prive leven.

Op mijn werk was het belangrijk dat ik ging leren mijn collega’s te onderwijzen dat ze me niet meer ieder moment konden storen, maar dat ik ze zou helpen op een moment dat het mij beter uit kwam om niet afgeleid te raken van mijn werk. Of ze eventueel doorverwijzen naar andere collega’s op moment dat mijn werk er anders onder zou leiden.

Ook leerde ik realistische doelen te stellen van werkzaamheden voor het werk, maar ook thuis, en daar genoeg rust bij inplannen. En prioriteiten stellen, niet alles kan en hoeft te gelijk.

Er waren ook gedachten waardoor ik druk en stress ging voelen, zoals de gedachte dat als ik iets niet af had, of niet goed genoeg deed iedereen boos op me zou zijn. Belangrijk was deze gedachten op te schrijven, ze anders te omschrijven, eventueel actie te ondernemen om ze af te kunnen sluiten.

Gedurende de 3-4 maanden dat dit traject duurde, en de verschillende gesprekken die er waren om de ervaringen te bespreken merkte ik dat het steeds beter ging. In overleg met de bedrijfsarts werd daarom ook besloten om weer wat meer te gaan werken.

Dit werd heel langzaam opgebouwd, iedere paar weken 2 uur extra erbij. Op gegeven moment werkte ik een tijdje weer 36 uur, en toen merkte ik dat het me weer allemaal teveel werd. Kreeg weer hyperventilatie aanvallen, voelde me grieperig en uitgeput.

De opbouw van uren werd teruggedraaid en de bedrijfsarts adviseerde me om een revalidatie arts op te zoeken om een revalidatie traject in gaan.

De revalidatie arts adviseerde me echter om eerst een psycholoog te bezoeken en daar een traject te doorlopen.

Toen ik bij de psycholoog terecht kon waren we inmiddels bijna aan het eind van 2015, bijna een jaar verder dus.

In een volgende post beschrijf ik een ander traject dat tijdens 2015 liep, namelijk met een ontspannings/fysiotherapeut, dat er toe leidde dat ik aan yoga ging doen.