In het vorige deel vertelde ik over het traject met de BMW en de gesprekken met de bedrijfsarts. Wat daar ook wel duidelijk werd was dat ik totaal niet kon ontspannen. Ik stond constant op standje ‘aan’ en stond stijf van de spanning.

Dus ging ik naar een fysiotherapeut, die gespecialiseerd was in ontspanning en ademhaling.
In de eerste sessie kreeg ik een paar testjes en een vragenlijst waarin een hele boel klachten stonden en ik kon gaan invullen in welke mate ik daar last van had.

Dat was best confronterend, sommige klachten waren me eigenlijk niet eens opgevallen, of waren al zo gewoon geworden, maar dat waren ze natuurlijk niet. Deze lijst heb ik helaas niet meegekregen, maar een latere lijst die ik bij de psycholoog heb gemaakt wel, en die zal ik in een volgend deel dan ook plaatsen.

In de volgende sessies werd mij geleerd om rustiger te worden. Bijvoorbeeld door stil te zitten op een stoel, je billen te voelen, je voeten te voelen. En een bodyscan. Wat was dat moeilijk!

Ik was totaal niet gewend om zo met m’n lichaam bezig te zijnen bewust een lichaamsdeel op te zoeken. Het voelde als verdwaald zijn in je eigen lichaam. En ik begon overal pijntjes en spanningen te voelen. Overal delen die ineens de boventoon voerden en om aandacht schreeuwden. En m’n hoofd ratelde ook maar door met allerlei gedachten en spinsels.

Het duurde een hele lange tijd, meerdere maanden, voordat de bodyscan niet meer aanvoelde als een interne oorlog en ik er ook in kon ontspannen.

Mijn ademhaling, die was ontzettend hoog, kort en snel, alsof je continue heel hard aan het hardlopen bent, terwijl je gewoon zit of ligt.

Daar kreeg ik dan ook een paar oefeningen in om uit te voeren om te leren de ademhaling rustiger te maken en te verlengen. Maar dit bleef enorm moeilijk.

Als advies werd gegeven om aan yoga te gaan doen. Je bent dan in beweging, en heel bewust met je ademhaling bezig.

Eigenlijk zag ik dat helemaal niet zo zitten, maar een collega van mij was ook yogadocente, dus ik dacht ik kan in ieder geval bij haar eens wat lessen proberen.

De vorm die zij les gaf was Ashtanga yoga, mij zei dat toen totaal niets, maar ze vertelde me dat ik het begin waarschijnlijk niet zou kunnen volgen en dat dat helemaal niet erg was en dat vanzelf wel een keer kwam.

En dat begin viel inderdaad niet mee om te volgen. De zonnegroeten, een reeks houdingen die snel achter elkaar volgden. Ik stumperde wat mee en voor ik het wist was ik helemaal gesloopt.

Ik had al zeker 15 jaar niets meer aan sport gedaan, en had ik ook al verteld dat ik rookte als een ketter?

Daarna kwamen er rustigere oefeningen, die weer hele andere uitdagingen gaven, omdat ik zo stijf was als een plank, en blijkbaar ook totaal geen gevoel voor balans bleek te hebben.

En zoals met alles, ging ik geforceerd totaal tot het uiterste met dieper proberen in de houdingen te komen. Iets dat totaal niet tot ontspanning leidde en dus averechts werkte.
Oh ja, en letten op je ademhaling, ik denk dat ik daar de eerste lessen niet heel veel op gelet heb omdat ik te druk was met de rest.

Maar toch voelde ik iets in mij veranderen, ik weet nog steeds niet precies wat, maar het was alsof ik ineens iets vertrouwds had gevonden, alsof ik eindelijk echt ergens bij hoorde.

Dus ik bleef gaan. In het begin 1x in de 2 weken omdat ik niet meer energie had. Later ging ik iedere week 1x. De zonnegroeten kon ik ook steeds beter volhouden, en ik merkte op dat ik leerde me niet altijd helemaal vol te geven, maar af en toe een stapje terug te doen en daardoor juist te ontspannen.

In in een volgende post vertel ik het volgende deel van het verhaal, dan gaan we verder bij de psycholoog.