Inmiddels was ik dus beland bij een psycholoog. In het intakegesprek vertelde ik wederom mijn hele hele verhaal, hoe nutteloos ik mezelf voelde, hoe onbetrouwbaar, ontzettend gauw moe, geprikkeld, en teleurgesteld dat het allemaal zo lang duurde.

Ze vroeg me alle klachten op de noemen waar ik last had, en zoals ik in een eerdere post had beloofd zou ik deze lijst plaatsen.

Dus hier is ie:

• Hartkloppingen
• Zeurende benen
• Pijn in voorhoofd
• Pijn bovenop hoofd
• Pijn in schouders en nek
• Pijn onder en tussen schouderbladen
• Regelmatig aandrang zonder te kunnen
• Rillingen van binnen
• Pijn op borst
• Kortademig
• Droge mond
• Zere tong
• Langdurig koude voeten en/of handen
• Pijn bij de slapen
• Pijn in kaakspieren
• Gespannen bovenbuik
• Pijn rond ogen
• Branderige ogen
• Warrig gevoel in hoofd
• Licht gevoel in hoofd
• Gespannen spieren
• Kramp in spieren
• Brandend maagzuur
• Langdurig grieperig voelen / verkouden zijn

Later in het traject heb ik ook een nog een lijst gemaakt met aanvullende klachten of door mij ongewenst gedrag dat ik vertoonde. Deze lijst heb ik destijds gemaakt om te herkennen dat ik in of richting een terugval ging.

• Op achterhoofd en nek wrijven
• Kaken bijten
• Tong bijten
• Fijngeknepen ogen
• Gefronst voorhoofd
• Korte rondes lopen met de hond
• Geirriteerd raken van hele kleine dingen
• Van alles uitstellen
• Futloos gevoel hebben
• Nergens geen zin in hebben
• Alles negatief zien
• Meerdere dingen tegelijk willen doen
• Alles snel snel willen doen
• Overal afleiding zoeken
• Niet kunnen concentreren
• Druk maken over tijd
• Perse ergens op tijd willen zijn
• Weinig vertrouwen hebben in kunnen van anderen
• Doe ik zelf wel want…
• Negatieve verwachtingen hebben van anderen
• Als hij/zij nou maar niet…
• Denken voor anderen
• Wat zal hij/zij daar van denken…
• Wat zullen ze daar wel niet van denken…
• Dat vind die ander toch niets…
• Denken aan wat je moet doen op je werk als je thuis bent
• Denken aan wat je thuis moet doen als je op je werk bent
• Continue gedachten produceren
• (Opbouwende) kritiek heel negatief ervaren
• Gelijk in de verdediging schieten
• Overal gelijk op moeten reageren
• Je druk maken over van alles
• Slecht in slaap komen
• Slecht doorslapen
• Gebroken wakker worden
• Druk maken over dat je moet gaan slapen
• Veel twijfelen
• Hopeloos voelen
• Problemen zien in hele kleine dingen die nog helemaal niet aan de orde zijn
• Negatief knagend gevoel

Er kwamen 2 diagnoses uit: Paniekstoornissen en Burn-out, langdurig oververmoeid en uitgeput.

EN NU EVEN EEN GROTE DISCLAIMER:
Dit was mijn situatie, mijn klachten, MIJN DIAGNOSE. Herken jij je in de klachten, NEEM CONTACT OP MET JE HUISARTS. Laat je medisch onderzoeken om ziektes en andere ongein uit te sluiten.

Heel het jaar had ik last van kortademigheid, duizeligheid, verkrampen, transpireren en hartkloppingen. Zodra ik daar last van kreeg voelde ik me erg bang en begon dan elk pijntje en steekje te voelen. Alsof ik iedere keer last kon krijgen van een hartaanval of een hersenbloeding.

Nu had dat dus eindelijk een naam gekregen, paniekaanvallen. En de reden dat ik ze bleef houden was zo ontzettend simpel. De angst om zo’n aanval te krijgen zorgde ervoor dat ik weer zo’n aanval kreeg. En ze zijn totaal ongevaarlijk, alle klachten die je voelt doen je niets.

Een hond die maar achter zijn eigen staart aan bleef zitten kwam gelijk in mijn gedachten.

Ik besloot daarmee te stoppen en de effecten van de aanvallen gewoon over me heen te laten komen. Binnen een paar dagen waren de klachten meer dan de helft verminderd!

Inmiddels heb ik nog maar zelden last van deze aanvallen, en kan ik ze als signaal dat ik te druk ben geweest herkennen.

De oorzaak waarom ik ooit paniekaanvallen kreeg was waarschijnlijk dat mijn lichaam en geest dat als een signaal gaven om rustiger aan te doen, omdat ik mezelf aan het uitputten was en daar totaal geen rekening mee hield.

Dit deed ik niet vanwege gedachtes, emoties en overtuigingen waardoor ik onder andere het gedrag vertoonde om mezelf voorbij te lopen, mijn grenzen te overschrijden om het werk maar af te krijgen en iedereen te willen plezieren.

Om hier iets mee te gaan doen werd er cognitieve gedragstherapie ingezet. Kort uitgelegd: Je schrijft je gedachtes op, je gaat bij jezelf na of ze kloppen, en zo niet maak je een realistischere versie waar je zelf ook in kunt geloven.

Het klinkt heel simpel, maar herkennen, erkennen en jezelf durven confronteren van je gedachtes en emoties vond ik heel pittig.

Maar dankzij mijn yoga oefeningen en het bewust met mezelf bezig zijn hebben me hier enorm in geholpen, en het heeft me heel veel gebracht, en nog steeds. Zo zie ik nu hoeveel je denkt, en hoeveel er onzin is, hoe onrealistisch je angsten zijn, je voor de hele wereld denkt, en vooral naar over jezelf denkt.

Nog steeds heb ik wel van zulke gedachten, zeker als ik moe ben of een spannende tijd beleef, maar gelukkig besef ik nu veel beter dat ze totaal niet waar en onrealistisch zijn.

Een ander belangrijk punt is het betrekken van je partner in het proces. Er kan heel gemakkelijk onbegrip ontstaan doordat je het ene moment helemaal niets lijkt te mankeren, en het andere moment niets meer kunt, moe bent en je gewoon rust en tijd voor jezelf nodig hebt. Een psycholoog kan dat heel goed en onafhankelijk uitleggen. Daarbij kunnen er ook hele andere inzichten boven tafel komen. Om maar geen ongerustheid te creëren had ik thuis niets over mijn paniekaanvallen gezegd, en blijkbaar kan je deze heel goed verbergen dat dit als complete verrassing overkwam. Niet heel handig natuurlijk achteraf gezien.

Het creëren van een goede structuur in het huishouden en op tijd tijd voor mezelf nemen hielp heel goed.

Eindelijk vooruitgang!

Ondertussen was ik op advies van de psycholoog ook veel minder gaan werken, van 36 terug naar 20 uur, om echt eens goed uit te rusten in plaats van maar op het randje te blijven zitten. Net als een auto die bergopwaarts gaat, een versnelling terug om te kunnen versnellen. En ineens zoveel rust, had ik dat maar veel eerder gedaan!

Ook op het gebied van yoga lekker bezig. Inmiddels ging ik al een paar maanden iedere week naar les. Mijn conditie verbeterde enorm en ik werd steeds bewuster van mezelf. Merkte steeds beter hoe ik mezelf kon ontspannen, zachter voor mezelf te zijn. En ook heel belangrijk, ik begon steeds beter te voelen waar ik spanning van kreeg en hoeveel spanning er al wel niet in m’n lichaam zat.

Yoga had me geleerd te luisteren naar m’n gevoel, het respecteren van m’n lichaam en het kalmeren van m’n geest.

Daardoor voelde ik steeds beter hoe verrot ik op dat moment nog was, en hoe ik in een cirkel zat van in gedachten zijn om de pijn te negeren en uit gedachten proberen te blijven en de pijn te voelen.

Dat wilde ik niet meer en ik besloot me nogmaals aan te melden voor het revalidatietraject waar ik eigenlijk een jaar eerder al naartoe wilde.

Deze keer werd ik wel toegelaten omdat ik er nu wel aan toe was. Hoe dit verder verloopt beschrijf ik in een volgende post, het 3e jaar van mijn burnout.